مطمئناً شما قبلاً می دانید که جایگزین های طبیعی مختلفی وجود دارد که می تواند جایگزین داروها شود. از جمله گیاهان دارویی.
در طب گیاهی، چه برای دردهای جسمی و چه روانی، هزاران سال است که از آویشن کوهی درجه یک به دلیل خواص درمانی استفاده می شود.
این گیاه بومی حوضه مدیترانه در زمان های قدیم توسط مصریان در فرآیند مومیایی کردن استفاده می شد تا بوی مطبوع تری به مردگان بدهد.
همچنین یونانیان از آویشن در مراسم مذهبی برای بیرون راندن ارواح شیطانی، ادای احترام به خدایان و تصفیه هوا استفاده می کردند.
همچنین قبل از رویارویی و همچنین سیر مصرف می شد تا شجاعت، قدرت و اعتماد به نفس بیشتری به عنوان مثال در طول مبارزات گلادیاتورها بدهد.
در طول اپیدمی های قرون وسطی، آویشن به عنوان اکسسوری روی لباس ها برای دفع بیماری ها استفاده می شد. این گیاه همچنین نماد محافظت، قدرت و شجاعت بود.
آویشن همچنین به عنوان دافع برای محافظت از کالاها در برابر آفاتی مانند موش، کرم یا قارچ در سفرهای طولانی با قایق استفاده می شد.
امروزه در پخت و پز، اغلب در ترکیب گیاهان پروانسالی، به عنوان ضد عفونی کننده و چاشنی استفاده می شود. این یک گیاه محبوب در باغ ها برای استفاده منظم در غذاهای خوش طعم گوشت، ماهی یا سبزیجات است.
آویشن درختچه ای فرعی است که ارتفاع آن به 40 سانتی متر می رسد. از سال دوم ساقه علفی آن مبله و کرکدار، پرپیچ و خم و چوبی است.
شاخه ها با کرک های کوتاه پوشیده شده اند که به آنها رنگی متمایل به سفید می دهد، برگ های متقابل، سبز مایل به خاکستری، کرکی و نوک تیز را نگه می دارند. آویشن گل هایی به رنگ صورتی تا یاسی روشن تولید می کند.
آویشن محبوب بوی گرم، قدرتمند و بسیار معطر می دهد. به لطف میراث ژنتیکی گسترده‌اش، آویشن با بیش از 300 گونه مختلف، از بوی لیمو گرفته تا بوی مشک، از بوی کافور عبور می‌کند.
از زمین های خشک، نسبتاً صخره ای و آفتاب گرفته استقبال می کند. این لکه به سختی در خاک های مرطوب و با زهکشی ضعیف و همچنین در یخبندان های زمستانی رشد می کند. در جنوب فرانسه، در غرب حوزه مدیترانه در اسپانیا و ایتالیا یافت می شود.
آویشن حاوی یک اسانس معطر با ترکیب متغیر بسته به میراث ژنتیکی گیاه است. بسته به مورد، می توانیم مقدار زیادی تیمول، ژرانیول یا لینالول پیدا کنیم.
این گیاه سرشار از اسانس است. حداکثر محتوای آن در ابتدای بعد از ظهر، در گرم ترین ساعات روز است. استفاده از اسانسی که از برگ ها و گل های اغلب خشک شده به دست می آید اغلب درمانی است.
اسانس آویشن سرشار از فنل است و به آن خاصیت درمانی می بخشد. بازده آن 1 تا 40 درصد با حدود 30 درصد تیمول و 5 تا 85 درصد کارواکرول بسته به مورد است.
بنابراین، این فنل ها خاصیت قارچ کش، باکتری کش، ورم کش، ضد نفخ و معده را ایجاد می کنند. همچنین از مونوترپن های غنی از لینالول تشکیل شده است.
آویشن همچنین دارای تانن، فلاونوئید، اسید فنولیک و تری ترپن است. آویشن در برابر باکتری هلیکوباکتر پیلوری، مرتبط با زخم معده موثر است.
تا جایی که به حوزه گوارش مربوط می شود، آویشن هم مقوی و هم ضد اسپاسم است که به هضم غذا کمک می کند و انقباضات عصبی روده و معده را آرام می کند. همچنین به کاهش گاز، جلوگیری از تخمیر و تحریک اشتها کمک می کند.
دم کرده آن بعد از غذا برای کاهش خواب آلودگی ناشی از هضم و بازگشت سریعتر به کار توصیه می شود.
از گیاه آویشن در موارد ورمیفیوژ مانند کرم سنجاق استفاده می شود.
استفاده از آویشن به عنوان ضد عفونی کننده
آویشن یک گیاه خلط آور و ضد اسپاسم است که به طور گسترده در علائم سرماخوردگی و سرفه استفاده می شود. این یک ضد باکتری قوی، قارچ کش و ضد ویروسی قابل توجه در نظر گرفته می شود.
آویشن اغلب به عنوان دارویی برای آنفولانزا، سیاه سرفه و برونشیت استفاده می شود. برای دردهای روماتیسمی، سوپرعفونت های پوستی یا غشای مخاطی و لوکوره استفاده می شود.
مطالعات اخیر بر روی موش‌ها نشان می‌دهد که آویشن می‌تواند به تثبیت وضعیت آنتی‌اکسیدان‌ها در طول فرآیندهای پیری در کره‌های کبد، قلب و کلیه کمک کند.
در تونس و مراکش، آماده سازی جوشانده آویشن در روغن زیتون یک داروی محبوب برای مقابله با بد است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.