گردو به دلیل تولید آجیل خوراکی و کیفیت چوب آن گونه ای با ارزش اقتصادی بالا است. چوب بادوام و قهوه ای مایل به خاکستری با رگه های تیره آن برای نجاری و تراشکاری استفاده می شود. هیزم برای احتراق استفاده می شود.
برگ ها و پوسته گردو ضد یبوست حاوی درصد بالایی تانن است و در خشکشویی ها برای رنگ آمیزی پارچه های تیره رنگ استفاده می شود.
در طب سنتی از آن برای تنظیم گلوکز خون، التیام زخم ها و رفع قولنج کلیه استفاده می شود. از پوست آن لعابی به نام “گردو” به دست می آید.
درختان گردو با بذر در طبیعت تولید مثل می کنند. با این حال، به صورت تجاری توسط جوانه یا پیوند روی پایه های مقاوم و قوی تکثیر می شود.
تکثیر بذر تکنیکی است که به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد زیرا زمان زیادی برای به دست آوردن گیاه جدید نیاز است. با این حال، بذرها از درختان سازگار با شرایط محیطی منطقه، با تولید و کیفیت عالی انتخاب می شوند.
گردو برای شل شدن پوسته بیرونی نیاز به طبقه بندی در ماسه دارد و سپس برای باز کردن پوسته آن استریل می شود. 2-3 دانه در هر نقطه در گلدان هایی با بستر بارور قرار می گیرد، در شرایط جوجه کشی انتظار می رود که نهال ها به مدت دو سال ظاهر شوند.
تکثیر رویشی در نهالستان با پیوند با جوانه، کاج یا پیوند انجام می شود. به منظور جلوگیری از سوختگی و ورود عوامل بیماری زا از طریق پایه، شاخه ها را به پایه های کوتاه پیوند می زنند.
خاک‌های مرطوب و فقیر باعث ایجاد بیماری‌های باکتریایی می‌شوند که باعث برگ‌زدایی، ریزش میوه و مرگ گیاه می‌شوند. سطوح بالای رطوبت نسبی در طول رشد جوانه برگ باعث زنگ زدگی گردو می شود.
در آب و هوای معتدل که توسط بادهای گرم و خشک جنوب می وزد، ریزش برگ زودرس رخ می دهد. علاوه بر این، محیط مساعدی برای بروز شب پره Carbocapsa (Cydia pomonella)، آفت ایجاد کننده کرم میوه است.
از طرفی گردو علیرغم اینکه گونه ای روستایی است، گیاهی است بسیار مستعد کمبود رطوبت. در واقع کشت آن در خشکی و در شرایط خشکی شدید توصیه نمی شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.